Daha önce yabancı dilin öneminden hatta, dil öğrenirken ilk önce küfürlerin öğrenilmesinin gerekçelerinden bahsetmişim. Çok da mantıklıymış söylediklerim aslında. Buna benzer bir yaşanmışlık söz konusu, paylaşmadan edemem. Çok salakça.
Yıllardan bu yıl. Hatta bu ay. Temmuz ayında yine yurt dışı seyahati yaptım. Hatta tam da darbe gerçekleşirken. Ama konu zamanı değil. Yeri.
Amsterdam'da Beyoncé konserini gündem takip etmekten izleyemeyip, Çekya (artık öyle anılıyormuş Çek Cumhuriyeti ki bence çok tatsız) üzerinden vatana geri döndüm.
Neredeyse arenadan atılacaktım.
Hatta bi ara Beyoncé bana bir şey fırlatacak diye bekledim "bırak artık telefonu elinden" diyerek.
Öyle ki bir noktada sahneye arkamı dönmüşüm farkında olmadan. Fırlatsa yeriydi yani. Iskalama ihtimali de yok, önümde sadece birkaç kişi vardı. O kadar yakındım kendisine. Ama o da, ben fotoğrafını çekmek için yeltendiğim anda arkasını dönmek suretiyle bana olan tepkisini açıkça gösterdi. Bozuldum biraz ama o da haklı yaneee.. Ama darbe oluyordu aynı esnada...
Bu arada keşke fırlatsaydı. E-bay'den satardım...
En azından birkaç video ve foto çekmişim. Bakıp bakıp, güzel konsermiş diyorum alık alık.
Ama konumuz bu değil. Enes!
Pazar günü Amsterdam maceramız son bulunca, ben Prag'a geldim. Arkadaşlarım başka ülkeye gittiler ama o hangisi olduğunu hatırlamıyorum. Bu konu da ayrı bi noktadır. Sanki B12 eksikliği yok, vücudumdaki B12'yi bir şekilde vücudumdan çekiyorlar. O kadar bi unutkanlık, anlatamam, unutuyorum zaten.
Prag'a gidilmişken tabii ki mekanları da gezilecekti. Gezildi de.
Türk olduğumun anlaşılmamasıyla acayip eğleniyorum bazen. En turistik yerleri olan mekanlardan Labyrinth'de sessizce, efendi efendi gayet mazbut bir şekilde oturmuş bir drink eşliğinde sigaramı içiyordum kafeterya kısmında. Adının Enes olduğunu sonradan öğrendiğim bir Türk bana seslendi;
Hey whats up?
Besssbelli Türk. Akıyor yani yüzünden, peştemalinden..
Dedim I'm fine, Just chillin', you ?
Dedi yanındakine, zayıf mayıf ama ben bunu yerim!
Arada olan biten nispeten daha az eğlenceli kısmı atlıyorum. Sonuç olarak yiyemedi, ama arkadaş olduk. Hatta bana, kendi şarj aletinden başka birşeyle şarj olmayan telefonumu şarj edebilmem için, gelmeden hemen önce Teknosa'dan aldığı baba bir powerbank verdi. Öyle bir arkadaşlık. Öyle ki, %50 şarjı kaldığı halde telefonumu tam şarj eden paranın satın alabileceği, neredeyse en güzel şeyi benimle paylaştı.
ŞARJ DİYORUM ARKADAŞ!
Resmen darbe sonrasında bana sahip çıktı, ben de ona ve arkadaşına. Baya arkadaş olduk. Facebooktan ekleştik bile. O denli bi noktaya gelindi.
ŞARJ DİYORUM ARKADAŞ!
Resmen darbe sonrasında bana sahip çıktı, ben de ona ve arkadaşına. Baya arkadaş olduk. Facebooktan ekleştik bile. O denli bi noktaya gelindi.
Neyse,
Labyrinth gerçekten ismiyle müsemma, kaybolma ihtimali oldukça yüksek, bir geçtiğin yerden bir daha geçme ihtimali alabildiğine zor olan bir turistik müessese. Henüz Amsterdam'ın yorgunluğunu da üzerimden atamamış olduğumdan artık eve dönüp uyumak istedim. Ama Enes'in powerbank bende kaldı ve geri verip çıkmak istiyorum.
Bekle, bekle,bekle yoklar. Benim gözler kapanıyor ve eve dönüp uyumak istiyorum. Neyse, dedim ben arayıp bulayım bari.
Benim gibi turistik olduğu için müesseseye gelen turistlerin şaşkın bakışları arasında, müessesenin karanlık yerlerine girip,
Eneeğs, Eneeeğs diye bağırmadan, müessesenin kurallarına ters düşmeyecek bir ses tonuyla karanlık yerlerde, belki sesimi duyarlar diye umarak dolaşmaya başladım. Emaneti geri vermem gerekiyor. Yoksa gitmem! Emanet sonuçta. Ve darbe oluyordu ülkede.
Ben sokaktan tekerlekli tezgahıyla geçen eskici edasıyla ve bastıran tatlı uykunun da etkisiyle, Eneess dedikçe kıkırdaşmalar ve gözümden geçerek ense köküme isabet eden dik bakışlara anlam veremeden aramaya devam ettim. Enes'i buldum, emaneti teslim ettim ve çıktım.
Yolda yürürken eve doğru kafamda o bakışların nedenini çözmek için düşünürken farkettim.
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
AN ASS!
